Śrīmad-Bhāgavatam

<< Canto 4, The Creation of the Fourth Order >>
<< 27 - Attack by Caṇḍavega on the City of King Purañjana; the Character of Kālakanyā >>

<< VERSE 3 >>

तयोपगूढ: परिरब्धकन्धरो रहोऽनुमन्त्रैरपकृष्टचेतन: ।
न कालरंहो बुबुधे दुरत्ययं दिवा निशेति प्रमदापरिग्रह: ॥ ३ ॥

tayopagūḍhaḥ parirabdha-kandharo
raho ’numantrair apakṛṣṭa-cetanaḥ
na kāla-raṁho bubudhe duratyayaṁ
divā niśeti pramadā-parigrahaḥ

WORD BY WORD



TRANSLATION

Queen Purañjanī embraced the King, and the King also responded by embracing her shoulders. In this way, in a solitary place, they enjoyed joking words. Thus King Purañjana became very much captivated by his beautiful wife and deviated from his good sense. He forgot that the passing of days and nights meant that his span of life was being reduced without profit.

PURPORT

La palabra pramadā es muy significativa en este verso. Sin lugar a dudas, una bella esposa es una fuente de inspiración para el hombre casado, pero al mismo tiempo es la causa de su degradación. La palabra pramadā significa «inspiradora», pero también «que hace enloquecer». Generalmente, el hombre casado no presta demasiada atención al paso de los días y las noches. Bajo la influencia de la ignorancia, las personas consideran normal que los días y las noches se sucedan. Esa es la ley de la naturaleza material. Sin embargo, bajo la influencia de la ignorancia, los hombres no saben que el Sol, cuando sale por la mañana temprano, está empezando a quitarle lo que le queda de vida. Así, día tras día, la vida se acorta. Olvidando el deber de la vida humana, el necio permanece en compañía de su esposa y disfruta con ella en soledad. Esa condición se denomina apakṛṣṭa-cetana, conciencia degradada. El ser humano debe emplear su conciencia para elevarse al plano de conciencia de Kṛṣṇa. Sin embargo, la persona demasiado atraída por la esposa y los asuntos familiares no presta mucha atención al proceso de conciencia de Kṛṣṇa. De esa manera, se degrada, sin saber que ni con millones de dólares podría recuperar un solo segundo de su vida. La mayor pérdida en la vida humana es dejar que el tiempo pase sin entender a Kṛṣṇa. Debemos emplear correctamente hasta el más pequeño instante de nuestras vidas; el modo de emplear correctamente la vida consiste en aumentar nuestro servicio devocional al Señor. Sin servicio devocional al Señor, las actividades de la vida no son más que una pérdida de tiempo. Śrama eva hi kevalam. Para sacar provecho de la vida, no basta con el «sentido del deber». Como se confirma en el Śrīmad-Bhāgavatam (1.2.8):

dharmaḥ sv-anuṣṭhitaḥ puṁsāṁ
viṣvaksena-kathāsu yaḥ
notpādayed yadi ratiṁ
śrama eva hi kevalam


If after performing one’s occupational duty very perfectly one does not make progress in Kṛṣṇa consciousness, it should be understood that he has simply wasted his time in valueless labor.

Donate to Bhaktivedanta Library